ഏതാണ്ട് രണ്ടുവര്‍ഷങ്ങള്‍ക്കു മുമ്പാണ് പത്രത്തില്‍ ഒരു വാര്‍ത്ത കണ്ടത്. പ്രശസ്ത സിനിമാതാരം മമ്മൂട്ടി ഒരു ബ്ലോഗ് തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു. ബ്ലോഗ് എന്നൊക്കെ കേട്ടിട്ടുണ്ടെങ്കിലും അതൊന്നും ശ്രദ്ധിക്കാന്‍ മിനക്കെട്ടിട്ടില്ലായിരുന്നു,അതുവരെ. സിനിമാരംഗത്തുനിന്നുതന്നെ പല ഹിന്ദി/തമിഴ് നടന്മാരും മമ്മൂട്ടിയ്ക്കു മുമ്പേ ബ്ലോഗ് എഴുത്തു തുടങ്ങിയതായി കേട്ടിരുന്നെങ്കിലും ആരുടേയും ബ്ലോഗില്‍ പോയി നോക്കിയിട്ടില്ല. അന്നു പത്രവാര്‍ത്തയിലുണ്ടായിരുന്ന ലിങ്കില്‍ക്കൂടി പോയി ആദ്യമായി അങ്ങനെ ഒരു ബ്ലോഗ് വായിച്ചു. എന്റെ അഹങ്കാരം കൊണ്ടാകണം, മമ്മൂട്ടിയുടെ എഴുത്ത് അത്ര കേമപ്പെട്ടതായി തോന്നിയില്ല. 'ഇങ്ങനെയൊക്കെ എഴുതാന്‍ എനിക്കും പറ്റൂല്ലോ' എന്ന ധാര്‍ഷ്ട്യമാണ് വായിച്ചപ്പോള്‍ എന്റെ മനസ്സില്‍ ആദ്യം തോന്നിയത്. അദ്ദേഹത്തിന്റെ എഴുത്തിനേക്കാള്‍ ചിന്തോദ്ദീപകമായി തോന്നിയത് അതിനേപ്പറ്റിയുള്ള ചില വായനക്കാരുടെ അഭിപ്രായങ്ങളാണ്.
ഉപജീവത്തിന്റെ ഭാഗമായി വളരേയധികം എഴുതുന്നയാളാണ് ഞാന്‍ - അതെല്ലാം ഇംഗ്ലീഷില്‍ എഴുതുന്ന പ്രോജക്റ്റ് രേഖകളാണെന്നുമാത്രം. പല പ്രോജക്റ്റുകള്‍ക്കും പല രീതിയിലുള്ള, വിശദാംശങ്ങളടങ്ങിയ, വായനായോഗ്യമായ രേഖകളാണ് തയ്യാറക്കേണ്ടത് - അതുകൊണ്ട് അവിടെയും സര്‍ഗ്ഗശേഷിക്ക് ഏറെ പ്രസക്തിയുണ്ട്. ഏതാണ്ട് പത്തുവര്‍ഷമായി ചെയ്തുപരിചയമായതുകൊണ്ട് ഇത്തരം രചനകള്‍ തയ്യാറാക്കുന്ന ഒരു പ്രവര്‍ത്തനസമ്പ്രദായം (methodology) മനസ്സില്‍ രൂപപ്പെടുത്തിയെടുത്തിട്ടുണ്ട്. ഏതുതരം പ്രോജക്റ്റിനും ഏതുവിധത്തിലുള്ള രൂപവും ഭാവവും ഉള്ളടക്കവുമുള്ള രേഖകള്‍ തയ്യാറാക്കാന്‍ എനിക്കാകുമെന്ന ഒരു വിശ്വാസം വന്നപ്പോഴാണ് 'എന്നാലിനി അതുപോലെ മലയാളത്തില്‍ ബ്ലോഗെഴുതാന്‍ എന്തുകൊണ്ടു ശ്രമിച്ചുകൂടാ' എന്നൊരു ചിന്ത മനസ്സില്‍ കുരുത്തത്.
അങ്ങനെ രണ്ടായിരത്തിപ്പത്ത് സെപ്റ്റമ്പറില്‍ ഞാനും ഒരു ബ്ലോഗെഴുത്തുകാരനായി. ബൂലോകത്ത് യാതൊരു ചലനവും സൃഷ്ടിക്കാത്ത പരശതം ബ്ലോഗുകളില്‍ ഒന്നാണിതെന്ന കാര്യത്തില്‍ എനിക്കു യാതൊരു സംശയവുമില്ല. പക്ഷേ തിരിഞ്ഞുനോക്കുമ്പോള്‍ എന്റെ മനസ്സില്‍ ഏറെ സന്തോഷമുണ്ട്. ഒരു വര്‍ഷം മുമ്പുവരെ ഇത്രയൊക്കെ എഴുതാന്‍ എനിക്കാവുമെന്ന് ഞാന്‍ ചിന്തിച്ചിട്ടുപോലുമില്ല. എണ്‍പതുകളില്‍ ടാന്‍സാനിയന്‍ പ്രെസിഡെന്റായിരുന്ന ജൂലിയസ് ന്യെരേരേയുമായുള്ള ഒരു അഭിമുഖസംഭാഷണം ദൂരദര്‍ശന്‍ പ്രക്ഷേപണം ചെയ്തിരുന്നു. അതില്‍ ടാന്‍സാനിയയുടെ വികസനത്തേക്കുറിച്ചുള്ള സ്വപ്നം എന്താണ് എന്ന ചോദ്യത്തിന് അദ്ദേഹത്തിന്റെ മറുപടി ഇതായിരുന്നു "വികസിതരാജ്യങ്ങള്‍ക്കു തുല്യമായ ഒരു വികസനം ഞാന്‍ പ്രതീക്ഷിക്കുന്നില്ല. മറ്റുരാജ്യങ്ങളെ അപേക്ഷിച്ച് എന്റെ രാജ്യത്തിന്റെ വികസനം അളക്കുന്നതിനോട് എനിക്കു യോജിപ്പില്ല. നമ്മള്‍ നമ്മിലേക്കുതന്നെ നോക്കുമ്പോള്‍ പൂര്‍ണ്ണ വളര്‍ച്ചയെത്തി എന്നു തോന്നുന്ന തരത്തിലുള്ള വികസനം ഉണ്ടാകണം എന്നാണ് എന്റെ ആഗ്രഹം". ഒരു ഉദാഹരണം പറയാന്‍ അഭ്യര്‍ത്ഥിച്ചപ്പോള്‍ അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു: "നിങ്ങള്‍ ഇന്ത്യയെ നോക്കൂ. അമേരിക്കയേപ്പോലെയോ (അക്കാലത്തെ) സോവിയറ്റ് യൂണിയനേപ്പോലെയോ ജപ്പാനേപ്പോലെയോ വികസിത രാജ്യമല്ല ഇന്ത്യ. പക്ഷേ പണിയായുധങ്ങള്‍ മുതല്‍ ആണവോര്‍ജ്ജം വരെ ഉല്‍പാദിപ്പിക്കാനുള്ള ക്ഷമത ഇന്ത്യയ്ക്കുണ്ട്. മറ്റുരാജ്യങ്ങളിലേക്കു നോക്കാതെ തന്നിലേയ്ക്കുതന്നെ നോക്കിയാല്‍ ഇന്ത്യ ഒരു പൂര്‍ണ്ണവളര്‍ച്ചയെത്തിയ രാജ്യമാണെന്നു ബോദ്ധ്യപ്പെടും". ഈ ജീവിതദര്‍ശനമാണ് ബ്ലോഗര്‍ എന്ന നിലയില്‍ എനിക്ക് സംതൃപ്തി പകരുന്നത്.
എഴുത്തുകാരില്‍ വാലറ്റക്കാരന്‍തന്നെയാണു ഞാന്‍. വളരേയധികം പരിമിതികളുള്ള ഒരു വെറും സാധാരണക്കാരന്‍. ഒരു പേപ്പറും പേനയും മൂന്നു മണിക്കൂറും തന്നിട്ട് ഒരു ബ്ലോഗ് എഴുതാന്‍ പറഞ്ഞാല്‍ അവസാനം രണ്ടു വരികളും ചുറ്റിലും ചുരുട്ടിയെറിഞ്ഞ കുറെ കടലാസുകഷണങ്ങളുമാകും മിച്ചം. ഞാന്‍ എഴുതി പ്രസിദ്ധീകരിച്ച ബ്ലോഗുകള്‍ പോലും രണ്ടാമതൊന്ന് ഓര്‍ത്തെടുത്തെഴുതാന്‍ എനിക്കാവില്ല. എന്റെ കണ്ണില്‍ ദോഹ മീറ്റ് കഴിഞ്ഞ് മൂന്നുമണിക്കൂറിനുള്ളില്‍ അതിനേപ്പറ്റിയുള്ള വിശദമായ ഒരു ഫീച്ചര്‍ റിപ്പോര്‍ട്ട് പ്രസിദ്ധീകരിച്ച ഇസ്മയില്‍ കുറുമ്പടിയും എറണാകുളം മീറ്റിനേപ്പറ്റി അരമണിക്കൂറുകൊണ്ട് രസകരമായ ഒരു റിപ്പോര്‍ട്ട് എഴുതിത്തയ്യാറാക്കിയ ഡോ.ജയനുമൊക്കെ അതിമാനുഷരാണ് ! എഴുത്തും തിരുത്തും തിരിമറിയും ഭംഗിനോട്ടവും അവസാനം മടുപ്പുമൊക്കെയായി ഞാന്‍ ഒരു ബ്ലോഗ് എഴുതി പോസ്റ്റ് ചെയ്തുവരുമ്പോഴേയ്ക്കും മിക്കവാറും മൂന്നാഴ്ചയോ അതിലധികമോ ആയിട്ടുണ്ടാകും. വൃത്തിയായി തിരുത്താനും എളുപ്പത്തില്‍ ഖണ്ഡികകള്‍ പുനഃക്രമീകരിക്കാനും ഉതകുന്ന ഈ ഇലക്ട്രോണിക് സംവിധാനം നിലവിലില്ലായിരുന്നുവെങ്കില്‍ ഞാനൊക്കെ എഴുതുകപോലുമില്ലായിരുന്നു (ഹോ! ആ രാമായണവും മഹാഭാരതവുമൊക്കെ ഓലയില്‍ കോറിയിട്ട മഹാന്‍മാരെ സമ്മതിക്കണം!).
ബ്ലോഗെഴുത്തു തുടങ്ങിയ കാലത്ത് എപ്പോഴും എഴുതിക്കൊണ്ടിരിക്കാന്‍ തോന്നുമായിരുന്നു. ഇരിപ്പിലും നടപ്പിലും ഊണിലും ഉറക്കത്തിലും ഓഫീസിലും ബാത്ത്‌റൂമിലും എഴുതുന്ന വിഷയത്തേക്കുറിച്ചുള്ള ചിന്തകള്‍മാത്രം. "ഗള്‍ഫുകാരന്‍ കല്യാണം കഴിച്ച പോലെ ഇന്ന സമയം എന്നൊന്നും ഇല്ല" എന്നു കൊടകരക്കാരന്‍ വിശാലമനസ്കന്‍ പറഞ്ഞതുപോലെയായിരുന്നു സ്ഥിതി. കമെന്റുകളുടേയും ഫോളോവേഴ്സിന്റേയും എണ്ണം കൂടുന്നതനുസരിച്ച് എഴുതാനുള്ള ആവേശവും കൂടിവന്നു. "എനിക്കിപ്പൊ ഇരുപതു ഫോളോവേഴ്സ് ആയി" എന്നൊക്കെ ഭാര്യയോടു വീമ്പുപറയുമ്പോള്‍ ചങ്കില്‍ തൊട്ടാല്‍ പൊട്ടുന്നത്ര എയര്‍ വന്നു നിറയും. പക്ഷേ അധികം താമസിയാതെ തന്നെ ഈ ഫോളോ ചെയ്യല്‍ എന്നതിന് ബ്രൌസറില്‍ ബുക്ക്മാര്‍ക്ക് ചെയ്യുന്നത്ര ഗൌരവമേയുള്ളൂ എന്നു മനസ്സിലായി. അതുകൊണ്ടൊക്കെയാണല്ലോ ഇതിനെ "ബൂലോകം" എന്നു പറയുന്നത്. ഇത് മറ്റൊരു ലോകമാണ്. മലയാളി സൌദിയിലും തമിഴന്‍ ഉത്തര്‍പ്രദേശിലും ജോലിചെയ്തു ജീവിക്കുന്നതുപോലെയുള്ള തീര്‍ത്തും വ്യത്യസ്തമായ ജീവിതാനുഭവം. ഇവിടുത്തെ ഭാഷയും അനുഷ്ഠാനങ്ങളും മര്യാദകളും സമൂഹനിയമങ്ങളും ജീവിതചര്യയും നാം വീട്ടില്‍ ശീലിച്ചതില്‍നിന്ന് വ്യത്യസ്തമാണ്. ഒരു വര്‍ഷത്തെ ബൂലോകവാസത്തിനിടയില്‍ അങ്ങനെ കുറെയേറെ പുതിയ ജീവിതപാഠങ്ങളും പഠിക്കാനിടയായി.
എഴുതിത്തുടങ്ങിയ കാലത്ത് ഗൂഗിളിന്റെ transliteration സൈറ്റില്‍ പോയി എഴുതി ബ്ലോഗറിലേയ്ക്കു പകര്‍ത്തുകയായിരുന്നു പതിവ്. പിന്നീടാണ് ബ്ലോഗറിനുള്ളില്‍ത്തന്നെ അക്ഷരപരിവര്‍ത്തനം സജ്ജീകരിക്കാമെന്ന് മനസ്സിലായത്. പക്ഷേ ഗൂഗിളിന്റെ 'പരിവര്‍ത്തക'നേക്കൊണ്ട് ഞാന്‍ പെട്ടന്നുതന്നെ സഹികെട്ടു.പലപ്പോഴും ഞാനുദ്ദേശിക്കുന്ന വാക്കൊന്നുമല്ല സ്ക്രീനില്‍ തെളിഞ്ഞുവരിക. പിന്നീട് 'വരമൊഴി' പരീക്ഷിച്ചുനോക്കി. അതിന്റെ ചില്ലക്ഷരങ്ങള്‍ എനിക്കൊട്ടും ഇഷ്ടപ്പെട്ടില്ല. അവസാനമാണ് ഫയര്‍ഫോക്സിന്റെ പ്ലഗിന്‍ ആയ 'സ്വനലേഖ' കണ്ടെത്തിയത്. അതിനുശേഷം എഴുതാന്‍ യാതൊരുവിധ ബുദ്ധിമുട്ടും ഉണ്ടായിട്ടില്ല. ബ്ലോഗെഴുതാന്‍ മാത്രമല്ല, കമെന്റെഴുതാനും മലയാളത്തില്‍ എന്തെങ്കിലും സെര്‍ച്ച് ചെയ്യാനുമെല്ലാം ഈ പ്ലഗിന്‍ വളരേ ഉപകരിക്കുന്നുണ്ട്. ചില്ലക്ഷരങ്ങളുടെ പ്രശ്നമൊട്ടില്ലതാനും. പിന്നത്തെ പ്രശ്നം സന്ദര്‍ഭത്തിനൊത്ത വാക്കുകള്‍ കണ്ടെത്തുക എന്നതായിരുന്നു. പഠിച്ചത് ഇംഗ്ലീഷ് മീഡിയത്തിലായതുകൊണ്ട് മിക്കവാറും മനസ്സില്‍ ഉദിക്കുന്ന പദപ്രയോഗങ്ങള്‍ ഇംഗ്ലീഷിലായിരിക്കും. 'മഷിത്തണ്ട്', 'തമിള്‍ക്യൂബ്' എന്നീ സൈറ്റുകളിലെ നിഘണ്ടുകള്‍ ഇക്കാര്യത്തില്‍ വളരേയധികം പ്രയോജനപ്പെട്ടു.
ബ്ലോഗ് ജീവിതത്തില്‍ എഴുത്തിനേപ്പോലെത്തന്നെ പ്രധാനമാണല്ലോ വായനയും. ഈ കുറഞ്ഞ കാലയളവില്‍ എന്റെ മനസ്സിനെ ഏറെ സ്വാധീനിച്ച എഴുത്തുകാരാണ് എച്ച്മുക്കുട്ടിയും പട്ടേപ്പാടം റാംജിയും. ഈ രണ്ടുപേരുടേയും രചനകളെ വിശകലനം ചെയ്യാന്‍ മാത്രം ഞാന്‍ വളര്‍ന്നിട്ടില്ല, അതിന്റെ ആവശ്യവുമില്ല. നൂറുകണക്കിന് കമെന്റുകള്‍ വന്നു നിറയുന്ന ബ്ലോഗാണ് റാംജിയുടേത് എങ്കിലും ഓരോരുത്തര്‍ക്കും പേരെടുത്ത് മറുപടി നല്‍കാന്‍ അദ്ദേഹം ശ്രദ്ധിക്കുന്നു എന്നതുകൂടിയാണ് അദ്ദേഹത്തോടുള്ള ബഹുമാനത്തിന്നാധാരം. ഇവരില്‍ നിന്നും അധികം ദൂരെയല്ല സലാംജിയുടെ സ്ഥാനം. ഒരു ആശയം അതിന്റെ എല്ലാ പൂര്‍ണ്ണതയോടും കൂടി ഏറ്റവും കുറഞ്ഞ വാക്കുകളില്‍ പ്രകടിപ്പിക്കാന്‍ സലാംജിയ്ക്കുള്ള കഴിവ് അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഭാഷാസ്വാധീനത്തെ വെളിപ്പെടുത്തുന്നതാണ്. ഞാന്‍ അഭിപ്രായം രേഖപ്പെടുത്താറില്ലെങ്കിലും എനിക്കു വളരേ ഇഷ്ടപ്പെട്ട രചനാശൈലിയാണ് മന്‍സൂര്‍ ചെറുവാടിയുടേത്. ബ്ലോഗില്‍ ഒരുപക്ഷേ ഏറ്റവും സുന്ദരമായ ഭാഷയില്‍ എഴുതുന്നത് 'ഒരില വെറുതേ' ആയിരിക്കുമെന്നു തോന്നുന്നു. എഴുതുന്നതെന്തും വളച്ചുകെട്ടോ ശബ്ദഘോഷങ്ങളോ ഇല്ലാതെ ലളിതമായി, രസകരമായി എഴുതുന്ന 'നിരക്ഷര'നാണ് എനിക്കിഷ്ടപ്പെട്ട മറ്റൊരു ബ്ലോഗര്‍. കാര്‍ട്ടൂണിസ്റ്റ് സജീവേട്ടനെ ഇഷ്ടപ്പെടാത്തവരായി ബൂലോകത്ത് ആരുംതന്നെ ഉണ്ടാകില്ലല്ലോ. സിനിമാനിരൂപണം എഴുതുന്ന എന്‍.പി. സജീഷിന്റെ ബ്ലോഗില്‍നിന്നാണ് മലയാളത്തിലെ പല പദപ്രയോഗങ്ങളും ഞാന്‍ പഠിക്കുന്നത്. യോഗ പോലെയുള്ള വിരസമായ വിഷയങ്ങള്‍ പോലും ഏറെ രസകരമായി എഴുതിയ ഇസ്മയില്‍ കുറുമ്പടി നല്ലൊരു പ്രതിഭാശാലിയാണ്. കുമാരന്‍, ചാണ്ടി, ജയന്‍ ഏവൂര്‍, അരുണ്‍ കായംകുളം, വിശാലമനസ്കന്‍, ബെര്‍ളി, വായാടി, രമേശ് അരൂര്‍ എന്നിവരും ഇഷ്ടപ്പെട്ട ബ്ലോഗര്‍മാരാണ്. വ്യക്തിത്വവൈശിഷ്ട്യം കൊണ്ട് എനിക്കിഷ്ടപ്പെട്ടവരാണ് ജാസ്മിക്കുട്ടിയും ഫൈസുവും. അങ്ങനെ ഈ കഴിഞ്ഞ വര്‍ഷം അക്ഷരസൌഹൃദങ്ങളാല്‍ സമ്പന്നമായിരുന്നു എന്നു പറയാം.
അപ്പോള്‍ ഇനിയെന്ത്?
എഴുതിത്തുടങ്ങിയപ്പോള്‍ മാസത്തില്‍ ഒരു പോസ്റ്റ് എന്ന ശരാശരി നിരക്കില്‍ എഴുതാനായിരുന്നു പരിപാടി. ഇതിപ്പോള്‍ പതിമൂന്നാമത്തെ പോസ്റ്റ് ആണ്. ജീവിതത്തിലെ മറ്റു കര്‍മ്മങ്ങളില്‍ നിന്ന് സമയം കടമെടുത്താണ് ഇത്രയും കാലം എഴുതിയത്. അമേരിക്കക്കാരേപ്പോലെ എന്നും കടം വാങ്ങി ജീവിക്കാനാവില്ലല്ലോ. അതുകൊണ്ട് ബൂലോകസഞ്ചാരം കുറയ്ക്കണം. ഇതിനകം തന്നെ ഫോളോ ചെയ്യല്‍ വളരേയധികം വെട്ടിക്കുറച്ചു - മിക്ക ബ്ലോഗുകളും ബൂക്ക്മാര്‍ക്കിലേയ്ക്കു മാറ്റി. എഴുത്തും കുറയ്ക്കണം. വളരേയധികം ചിന്തയും പഠനവും എഴുത്തും ആവശ്യപ്പെടുന്ന ജോലിയാണ് എന്റേത്. ജോലിയും ബ്ലോഗും ഒരുമിച്ചു കൊണ്ടുപോകുക എന്നത് ഒരേസമയം ഗവേഷണപ്രബന്ധവും പൈങ്കിളി നോവലും എഴുതാന്‍ ശ്രമിക്കുന്നതു പോലെ ദുഷ്കരമാണ്. പിന്നെ വീട്, മകന്‍, വ്യായാമം, യാത്ര, വിനോദം, വായന/പഠനം എന്നിവയൊക്കെ ഇത്രകണ്ട് ഒഴിവാക്കരുതല്ലോ. അതുകൊണ്ട് ഭാവിയില്‍ ഇത്രയും എഴുതാനിടയില്ല. എങ്കിലും ഏറെക്കാലമായി മനസ്സില്‍ കൊണ്ടുനടക്കുന്ന രണ്ടു നീണ്ടകഥകള്‍ എന്നെങ്കിലും ഇവിടെ എഴുതിയിടണമെന്ന് ആഗ്രഹിക്കുന്നു. ഒന്ന് ഒരു സയന്‍സ് ഫിക്ഷന്‍ ആണ്. രണ്ടാമത്തേത് അവസാനത്തെ രണ്ടു മാമാങ്കങ്ങള്‍ക്കിടയിലെ പന്ത്രണ്ടുവര്‍ഷങ്ങളില്‍ നടക്കുന്ന, ചരിത്രത്തിന്റെ പശ്ചാത്തലമുള്ള ഒരു സാങ്കല്‍പ്പിക കഥയും. രണ്ടും പെട്ടന്നെഴുതിത്തീര്‍ക്കാവുന്നവയല്ല. അതെഴുതിത്തുടങ്ങുംവരെ ഇപ്പോഴുള്ള ഭാഷാജ്ഞാനം കാത്തുസൂക്ഷിക്കാന്‍ വേണ്ടത്ര ബ്ലോഗുകളെങ്കിലും എഴുതണമെന്നു വിചാരിക്കുന്നു. ചിലപ്പോള്‍ അതുണ്ടായില്ലെന്നും വരാം - ഇതൊക്കെ ഓരോ കാലത്തെ ഓരോ ഭ്രമമാണല്ലോ. ഇപ്പോള്‍ത്തന്നെ സൌണ്ട് മിക്സിങ്ങ് സോഫ്റ്റ്‌വെയര്‍ ഉപയോഗിച്ച് സംഗീതം രചിക്കാന്‍ ശ്രമിച്ചാലോ എന്നൊരു തോന്നല്‍ വന്നുതുടങ്ങിയിട്ടുണ്ട്. ദൈവാധീനത്തിന് സമയക്കുറവും മടിയും വേണ്ടുവോളമുണ്ട്.
ബ്ലോഗിലെ മിക്ക എഴുത്തുകാര്‍ക്കും ഉള്ളതുപോലെയുള്ള ഒരു സുഹൃദ്‌വലയം എനിക്കില്ല. ഒരൊറ്റ സോഷ്യല്‍ നെറ്റ്‌വര്‍ക്കിലും ഞാന്‍ അംഗമല്ല. എന്റെ പരിചയക്കാരോടൊന്നും ഞാന്‍ ബ്ലോഗ് എഴുതുന്ന വിവരം പറഞ്ഞിട്ടില്ല. തീര്‍ത്തും അപരിചിതരായവരില്‍നിന്നാണ് എനിക്ക് പ്രോത്സാഹനം ലഭിക്കുന്നത് എന്നുകാണുമ്പോള്‍ ബൂലോകത്തെ നന്മ നിറഞ്ഞ മനസ്സുകളെ മാനിക്കാതിരിക്കാനാവില്ല. ഈ ഒരു വര്‍ഷത്തില്‍ എന്റെ ഈ ബ്ലോഗില്‍ വരാനും വായിക്കാനും അഭിപ്രായം എഴുതാനും സമയം നീക്കിവെച്ച എല്ലാവര്‍ക്കും ഞാന്‍ അകമഴിഞ്ഞ നന്ദി രേഖപ്പെടുത്തുന്നു. ഇടയ്ക്കൊക്കെ ഈ ബ്ലോഗിലൂടെയും മറ്റുചിലപ്പോള്‍ നിങ്ങളുടെ ബ്ലോഗിലൂടെയും നമ്മള്‍ തമ്മിലുള്ള സംഭാഷണം തുടരാനാകുമെന്ന് ആശിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു.
എല്ലാവര്‍ക്കും നല്ലതു വരട്ടെ.
